Dat niet altijd onze kooksels de aandacht moeten trekken.
Die mensen achter Tom en zijn maten, daar mag het ook al eens over gaan.
Wij dus, Chantal en Marie, Chief Executive Chefs van Tom en zijn maten.
Al 13 jaar living together & cooking apart together.
Het zit namelijk zo, als je ons samen in de keuken stopt, dan klinkt én botst het wel eens. We hebben allebei graag wat ruimte. 😊
En laat dat nu net zijn waar we al enkele jaren naar op zoek zijn.
Ruimte in ons hoofd
Die was er tot een aantal maanden geleden niet, wegens 2 wrede accidenten:
we knalden allebei, gelukkig niet tegelijk, recht tegen de burn-out muur. Kop vooruit, BAM! Om er dan als een hoopje ellende vanaf te glijden.
Als je denkt, mij zal dat niet overkomen…think again…wij dachten dat ook. Ode aan de therapeut, zorg goed voor jezelf en luister naar je hart.
Ruimte in ons hart
En in dat hart zochten we vooral naar die ruimte waar onze dromen weggedrukt zaten.
Een van die dromen? Leven op het ritme van de wind en van de zon.
Vooralsnog is dat een streep uit een Chiro-lied die we vroeger luidkeels meezongen. Wat blijkt, dat we nu toch aardig in de buurt van die streep willen komen.
Een leven waarin we doen wat we graag doen en wat ons positieve energie geeft. Waarin we tijd genoeg hebben om met onze 2 kinderen te … ja, gewoon samen te zijn eigenlijk. En laat die “zijn” dan maar de parasol zijn voor eten, slapen, spelen, koken, lachen, reizen, lezen, sporten, ... leven.
Ruimte in onze job
Geen leven zonder werk natuurlijk. Want van meedeinen op wind en zon alleen kan een mens helaas niet rondkomen. Werken! Dat ga je doen!
Ja, ok, maar niet zoals voor die burn-out als het even kan.
Dus zoeken we ondertussen dag in dag uit, met vallen en opstaan naar een manier om alle bordjes in de lucht te houden die we willen in de lucht houden. Ja, er zijn er dus al een paar in stukken op de vloer uiteen gespat.
Dat bordje met een stabiel en comfortabel loon bijvoorbeeld. Dan maar zuinig leven. Hoe we dat doen, daar komen we later nog op terug.
Dat bordje met de plaat van huis-crèche-school-kantoor die op repeat staat? Knalde meteen in stukken op de grond. (Gelukkig eigenlijk. Hoe hielden wij dat vol?)
Ergens tussen dat gerommel in ons hoofd en het totale gebrek aan energie hield Brutus ons recht.
Of het elke dag vlot loopt? Helemaal niet. Vloeken, lachen, huilen, twijfelen om door te gaan. Gevoelens die ook meer ruimte kregen en ons nog vaak overvallen.
We blijven dus sleutelen aan onze persoonlijke ruimtelijke ordening. Ondertussen is het wel duidelijk dat koken voor jullie daarin het kloppend hart is.